Zoals afgesproken zijn we vandaag weer naar de Haaksbergweg in Amsterdam gereden. Het was er rustig in de lobby. Achmed zat niet achter de balie voor het eerst, maar Vincent stond er wel. Een bekende collega van Achmed. Een dame met een rood vestje kwam naar ons toe – weer een nieuw gezicht in dit maar al te bekende vestje. Ze stelde zich voor en vroeg wat we kwamen doen. Wij zeiden dat we op bezoek kwamen bij een gezin. “Ehh ja, het is alleen niet de bedoeling dat iedereen zomaar binnen komt lopen”. Nee, dat snappen wij, gelukkig zijn wij niet ‘zomaar iedereen’. Ze snapte er helemaal niks van. Omdat ik geen zin had om wéér hetzelfde verhaal te vertellen aan wéér een ééndagsvlieg zei ik (wellicht iets te bits) dat we onze weg weten, hier vanaf dag 1 betrokken zijn en de regels kennen. “Oh, oké nou ehhh veel plezier dan”, was haar enigszins verbaasde reactie. Bij deze mijn excuses dat ik ietwat kortaf tegen je deed, jongedame waar ik de naam ook nog eens van ben vergeten 
.
Op naar de goede verdieping waar dit gezin ‘woont’. Voor de jongste heb ik nog wat kleding meegenomen inclusief ondergoed en sokken. Vooral het ondergoed was erg welkom! Ook nog een potje vitamine pillen van Solgar voor kinderen gegeven. Dat kunnen de kinderen wel goed gebruiken als aanvulling op hun voeding!
Ze wilden eigenlijk gaan lunchen, op de 15e en wilden ons meenemen. Ik besloot om eerst even te gaan kijken en zag tot mijn spijt vooral witte fabrieksbroden en potten pindakaas en hagelslag. Er lag ook vleeswaren en kaas. De jam wordt onder begeleiding uitgedeeld in wegwerp plastic bakjes -lekker duurzaam ook. De reden hiervoor is dat sommige mensen de potjes jam mee naar hun kamer zouden nemen of zoiets.
Enfin, ik zie dit tafereel en besluit om buiten de deur te eten met deze mensen. We belandden bij een falafel restaurantje. Jamal, Mariam en hun kinderen vonden het heerlijk! Onze kinderen branden hun mond aan het pittige eten, en wij trouwens ook wel! 
Na een gezellige en rumoerige lunch liepen we terug door het centrumpje van de Arena : naar Ballorig! De gezichtjes van deze jongens vullen zich weer vol met plezier, zo fijn om met zoiets kleins zoveel vreugde te zien.
Omdat ik graag met Mariam wilde praten heb ik me weinig bemoeid met de kinderen deze keer. Alleen de kleine Yusef kwam gezellig bij me op schoot spelen en knuffelen. We hebben vreselijk gelachen om de handscheetjes van mijn mond in zijn handje. Met zijn grote bruine ogen keek hij me (op)recht aan. De blik in zijn oogjes… zo lief, zo warm en zo verleidelijk! Nog een knuffel voor jou, kleine vriend!
Het emotionele gesprek met Mariam komt op een later moment aan de orde. We zijn ook nog lang niet uitgepraat en ze heeft nog zoveel meer dat ze wil vertellen.
Deze 5 kids hebben in ieder geval weer een erg leuke middag gehad en hun ouders ook.
