Maandagavond (23 november) zitten we bij Captain’s Table iets te drinken met andere vrijwilligers. Het is donker, maar gelukkig onbewolkt waardoor de maan nog enigszins het eiland verlicht. Naast ons staat een groepje van Stichting Bootvluchteling gezellig te kletsen. Ineens verandert de sfeer, hoewel ik niks heb gehoord, voel ik de relaxte sfeer omslaan in adrenaline, spanning en actie. Mijn oren staan meteen op scherp en ik houd alles om me heen in de gaten. Ik zie hoe de jongens van Stichting Bootvluchteling zich in de wetsuits hijsen, ik weet genoeg. Stanley en ik staan het gade te slaan tot we horen dat iemand (Neal McQueen) nog een lift nodig heeft naar het strand van Sikaminia. Wij bieden ons aan. Neal blijkt reporter van Starfish Foundation te zijn en maakt ongelooflijk mooie foto’s van de vrijwilligers en de vluchtelingen, foto’s die liefde en warmte laten zien. We betalen onze drankjes en rijden over de Dirt Road langs de kustlijn naar Skala Sikaminia. Deze rit leek eindeloos te duren. Ik zat achterin naast onze ‘Actie-Tas’. In deze tas zitten EHBO spullen, reddingsdekens, zaklampen, een regenjas. Ik vul mijn cargopants-zakken met reddingsdekens, ik zet een hoofdzaklamp op mijn hoofd, en leg de andere klaar voor Stanley. Ik vul een rugtas met meer reddingsdekens en voor de zekerheid stop ik het reanimatiemasker in mijn zak.
Daar aangekomen stappen we uit, ik heb mijn regenjas binnenstebuiten aangedaan omdat de binnenkant zilverkleurig is en ik daarmee zichtbaarder ben in het donker. De bekende gele hesjes hebben we nog niet.
We lopen richting de drukte, er is net een boot geland met jonge mannen en enkele gezinnen. De vrijwilligers begeleiden hen naar de straat, waar ze veilig kunnen wachten op familie en vrienden. Hier krijgen ze een flesje water en een banaan en de mensen die het koud hebben krijgen een reddingsdeken om zich heen. Ik sta erbij en ik kijk ernaar en sta aan de grond genageld.
-
- Dit is geen reddingsvest…
Een tweede boot landt, ook deze landing verloopt soepel. De inzittenden wachten tot ze van de boot geholpen worden door de jongens in de wetsuits. Er zijn veel minder vrijwilligers aan het water nu dan bij de eerste boot, en eindelijk kom ik in actie. Ik spurt over de keien naar het water en met een reddingsdeken in mijn armen neem ik een peutertje aan van een man in een wetsuit. Ik neem haar mee naar boven en houd haar gezicht richting de boot, zodat de ouders haar kunnen vinden. Het duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat er iemand naar ons toeloopt.
Zachtjes praat ik tegen dit meisje en zeg dat ze zo mooi en lief is, en dat ik het zo knap vind dat ze zo rustig bij me is. Mijn armen houden haar stevig vast, ik wil haar opwarmen. Ik moet verschillende keren de andere kant op kijken, even goed doorademen en slikken, want ik voel mijn ogen prikken.
Eindelijk komt haar vader naar me toe gelopen met een grote lach op zijn gezicht. Ik vraag of hij haar papa is en hij kijkt zo gelukkig naar dit meisje en knikt. Ik voel me opgelucht en overhandig zijn dochter aan hem. We zeggen elkaar gedag en wensen elkaar een mooie toekomst. Ik druk nog zacht een kus op haar wangetje en loop dan terug naar het water om de volgende dreumes op te vangen.
Mijn hart klopt in mijn keel, mijn ogen prikken, ik probeer niet na te denken, want dan lukt het me niet meer om me groot te houden. Dit gaat een poosje zo door en dan is het rustig. 5 boten zijn hier geland en de mensen zijn op weg naar droge kleren, een warm kopje soep en een plek om te slapen.
Ik sta te trillen op mijn benen en Stanley pakt me even vast. Dat had ik nodig. Met tranen in mijn ogen duik ik in zijn trui. Dit is toch wel heel erg heftig.
Neal, Stanley en ik gaan even wat drinken bij het restaurantje, net achter het stukje strand waar de bootjes zijn geland. We ontmoeten Cecilie en haar collega Jorgen, die we aan het strand ook al hadden gezien en mee hadden gepraat. Ze komen uit Zweden en werken op de ambulance. Wat een lieve mensen <3.
We besluiten om terug naar ons appartement te rijden om meer reddingsdekens te halen, want het zou zo maar eens een drukke nacht kunnen worden. Binnen het uur zijn we terug op het strand, waar het rustig is. Waarschijnlijk toch even geen bootjes meer. We zitten nog even en eten een klein hapje en rijden dan, moe en vol emoties, naar ons appartementje.
De auto zit onder het stof van de Dirt Road en ik kan het niet laten om er iets in te schrijven!
Douchen en naar bed.
