Op weg naar naar Calais het kamp wat mijn hart tot het diepste heeft geraakt. Op een afstand van 400 km van je huis maar 4 uurtje rijden maar telkens blijf jezelf verbazen hoe vaak je ook gaat bij elke bezoek heb ik de eerste half uur geen woorden het voelt alsof je aankomt in een andere wereld!
De reis verloopt goed en we liggen op schema.
Aangekomen komen bij de franse grens staat er controle een grote lamp schijnt in je auto politie met bivak mutsen staren je aan met hun grote geweren in hun handen je weet dat je niks verkeerds doet en dat je alleen maar op weg bent naar het goeie maar toch voel je geïntimideerd. Ik zeg tegen de jongens ga netjes zitten en doe je capuchon af en maak geen verkeerde bewegingen!! Want stel je voor je doet in hun ogen iets verdachts of verkeerd! Raar geen enkele reden om bang te zijn maar toch ben je het bang voor de politie hoe kan dat nou? Juist bij hun zou je veilig moeten voelen toch!?
We zijn door de grens controle en komen steeds dichter bij Calais in de verte zie je al de blauwe zwaai lichten wat zou er gebeurt zijn?
Gelukkig niks het zijn politie bussen die om de 10/20 meter staan geparkeerd de politie staan overal opgesteld en verstoppen zich achter de verkeersborden en patrouilleren op de vluchtstroken goed of slecht is de vraag. Goed voor de mafkezen die in deze wereld rond lopen en het verpesten voor iedereen. Slecht voor de mensen in het kamp voor hun oversteek en hun kans naar een betere toekomst naar de vrijheid in hun leven. De kans is nu zo nihil en de risico’s worden steeds groter. De politie en franse overheid deinst niet meer terug!! En jij weet dat ze vast zitten in THE JUNGLE en dat raakt mij!! ik voel een brok in me keel en een knoop in mijn maag wetend hoe de mensen daar leven en hoe wanhopig hun zich moeten voelen elke dag weer!!!
7:30 Aangekomen in het kamp het is nog donker en iedereen slaapt nog in zijn tentje een aantal vluchtelingen lopen alleen door het kamp waarschijnlijk zijn ze net aangekomen en hebben geen enkel idee wat en waar en bij wie ze moeten zijn.
Daphne een fotograaf is met ons mee op missie gegaan ze reed achter ons aan we parkeren de auto’s in het kamp om de politie te ontlopen met de kans dat wij vrijwilligers wat zoveel nodig is worden weg gestuurd. Ik loop naar de hoofdweg gelukkig de politie staat er nog niet ik voel een opluchting!! Ik weet dat ik Daphne moet opvangen het is voor haar de eerste keer in het kamp welkom in the jungle Daphne ze is er stil van en zie dat ze het even moet laten bezinken. Ik neem haar mee het kamp op en geef haar een rondleiding ze vraagt of ik wel eens wat beangstig ben geweest ik vertel haar mijn ervaringen en zeg tegen haar zal je eerlijk zeggen ik ben eerder banger voor de politie dan voor de mensen.
Na twee rondes door het kamp zie ik al hoeveel er is veranderd in 1 week je zie je
hoe het kamp is veranderd meer tenten en meer gebouwde huisjes zijn er bij gekomen.
Ik zie achter in het kamp grote blauw stevige tenten het zijn er wel 50 ongeveer dit is nieuw vertel ik aan Daphne we gaan er een kijkje nemen het blijkt de Syirie vluchtelingen te zijn wat me opvalt is dat het zo netjes en georganiseert is de tenten hebben zelfs nummers alles is schoon geen modder er ligt zelfs een soort tapijt op de grond ik probeer een praatje te houden met de mensen om te achterhalen van waar de tenten vandaag komen en wanneer ze hun entree hebben gemaakt in de tenten helaas ze spreken niet goed genoeg engels. in mijn ogen ziet het er mooi en goed uit en zeker als je het vergelijkt met het overige kamp de meneer verteld dat het nog erg koud is. Ik laat mij mee slepen door wat ik met mijn ogen zie en ik vraag me af is dit wel eerlijk??
Waarom hun wel en de andere mensen niet?? Al gauw komen twee medewerkers aanlopen ik zie dat ze jassen aan hebben van Vie la Active het centrum wat van de franse overheid behoort we moeten weg en mogen niks vragen we mogen geen foto’s maken Daphne de fotograaf vraagt of dit ook geld voor de pers en wie hun opdracht gever is maar wederom willen ze niks horen en worden weg gestuurd. Daphne verteld dat het eigenlijk niet eens mag en dat we ons op een openbare weg bevinden maar om problemen te voorkomen gaan we veder.
Als ik al de oneerlijkheid voel hoe zullen de mensen het in het kamp voelen??Wat is de overheid aan het creëren? Oneerlijkheid!! En zo zie je hoe de kampen tegenover elkaar komen te staan.Alles wat van de overheid is mogen we niet komen en mogen er absoluut geen foto’s worden gemaakt.
9:30 Tijd voor de fruit distributie de mensen beginnen langzamerhand wakker te worden de kindjes komen uit de tentjes op zoek naar hun ontbijt.
Terug bij de auto gekomen zie je al een groep mensen rond om je auto staan een aantal vrouwen komen naar mij toe, heb je een deken voor ons? Nee zusters helaas geen dekens dit keer, heb je dan kleren en schoenen voor ons nee zusters helaas ook dit keer heb ik dat niet bij me maar ik beloof je ik kom terug om je kleding te brengen. Ik krijg een knuffel van ze en geef ze een zak fruit en schone ondergoed ze lopen dankbaar weg opzoek naar een volgende distributie.
Binnen een uur is ons fruit op hoeveel het ook is in onze ogen 450 pakketten maar toch moet je helaas mensen weg sturen met legen handen!
We rijden naar het kindercentrum hier geven we alle pakjes drinken en een doos fruit af voor de kinderen. Het Kindercentrum word begeleid door Liz die ook op het kamp woont een geweldige engelse vrouw die als de mama van het kamp wordt gezien.
Onderweg kom ik haar tegen ze is blij om Family on a Mission weer te zien maar nog blijer met het droge weer we geven elkaar een warme knuffel ik vertel haar wat we bij ons hebben voor de kinderen en ze bedankt ons daarvoor en is erg dankbaar ze vraagt naar ondergoed voor de kinderen en vrouwen gelukkig hebben wij dit ook mee genomen.
Ik vraag aan Liz of ze ons kan helpen vanuit haar truck met de 100 regenboots ook zij weet dat dit een lastige distributie wordt en beloofd dat ze haar best zal doen.
Ondertussen blijven er mensen om onze auto’s rondjes lopen ze zien de laarzen en willen als eerste in de rij staan telkens moeten we ze weg proberen te houden en ze vertellen dat we later zullen uitdelen we rijden door het kamp en sommige blijven ons op de voet volgen.
We hebben onze backpack tassen gepakt en gaan de personal missie’s doen onderweg geven we zoveel mogelijk vrouwen ondergoed,sokken,en handschoenen weg. We lopen naar een gezin waar we schoenen aan hebben beloofd ook hier waren ze erg blij met onze komst. Hierna delen we onze EHBOvkoffers uit aan de moskee,kerk en het kindercentrum.
Tijd voor de lunch we hebben ‘’honger’’ en gaan eten in onze vaste restaurant bijna voel je jou schuldig om te gaan eten maar wij hebben een maaltijd nodig om onze energie aan te vullen. We hebben te veel besteld die luxe hebben wij dat besef je dan weer als ziet dat er eten overblijft we geven dit weg aan drie jongens die tegen over zitten dit wordt in dank aangenomen.
Wij willen de laarzen uit gaan delen het word steeds drukker in het kamp en we kunnen ze nog amper weg houden van onze auto’s. We willen weg rijden en Daphne zit al in haar auto ze is fotograaf en had kostbare spullen in haar auto dit gaf extra spanning en vergde meer oplettendheid ze had de tijd nog niet gehad om haar portieren te sluiten en ik zie hoe iemand via de achterkant haar deur heeft geopend met haar tas al in zijn handen ik kon hem nog net op tijd aanspreken en weg sturen. Dus let op zodra je in de auto bent zorg dat je de deuren meteen op slot doet en zo min mogelijke kostbare spullen in je auto hebt.Het kamp bestaat voor iedereen uit overleven hou daar rekening mee en neem het niet persoonlijk.
We moeten naar de andere kant van het kamp via de hoofdweg het wordt een kat en muis spel met de politie zodra ze zien dat je langs de weg stil staat zullen ze je het moeilijk maken en weg sturen. Snel nog langs Achmed die ik wat spullen heb beloofd snel de auto uit en weer in want de politie kwam er al aan. Om 14:00 een afspraak met een organisatie bij het centrum La viel Actieve helaas was deze persoon er niet en nam ook zijn tel niet op wederom worden we weg gestuurd door de politie en moeten we weer de andere kant van het kamp op.
Wat is de planning vraagt Daphne je voelt je bijna schuldig omdat die er niet is omdat je handelt vanuit een moment opname en wanneer jou gevoel zegt dat het nu het juiste moment is spring je daar op in. Daphne begrijpt het en kent het gelukkig door haar eigen ervaringen en besluit even te rusten op de hoofdweg.
Wij gaan op zoek naar Liz misschien heeft ze tijd om met ons een distributie te doen met de laarzen. We komen haar tegen bij het kind en vrouwencentrum het is druk en nog steeds hebben we volgers achter onze bus aan. Het wordt lastig om de laarzen vanuit onze bus de truck in te krijgen midden in het kamp!!! We rijden onze bus zo dicht mogelijk bij de truck. Oké jongens focus goed luisteren naar onze aanwijzingen we maken een muur zodat niemand er bij kan komen en zo snel mogelijk overladen ondertussen bel ik Daphne en vertel haar dat we gaan beginnen en of zsm kan komen. Het wordt het steeds drukker en een rumoerige chaos ontstaat, zo kunnen we niet starten en je vraagt iedereen zo vriendelijk mogelijk ONE LINE te maken.
We kunnen starten iedereen is onrustig en aan het dringen.
Je vraagt aan wat is je maat en schreeuwt dit naar achter en de jongens in de truck geven het aan gelukkig was alles goed gesorteerd op maat en per paar in een plastiek tas.
Ondertussen gebeurt er van alles in de rij ze duwen,schreeuwen,dringen voor en zelf iemand sluit aan met een broodmes je wilt iedereen te tevreden stellen maar je weet dat je niet genoeg hebt voor iedereen je weet al dat niet eens de helft van de rij laarzen zullen krijgen. Blijf zelf zo kalm zo mogelijk dit zorgt dat iedereen rustig mogelijk blijft de mensen nemen jou gedrag en energie over. Een kleine worsteling ontstaat ik spring er tussen en kalmeer ze het loopt gelukkig goed af.
We krijgen hulp van de mensen die geen laarzen nodig hebben en ons al kennen ze sluiten hun handen in elkaar en vormen een muur zo kan niemand voor dringen. Het was zo mooi om te zien!!! Hier voor staat Family on a Mission voor!
United we stand
