Vandaag hebben Stanley en ik de ochtend dienst in Transit Camp Oxy. We zijn om 7.00uur ’s morgens aanwezig en gaan meteen aan het werk. Er zijn ruim 50 vluchtelingen blijven slapen in Oxy vannacht en zij vertrekken rond 9.00uur met de bus naar het registratiekamp Moria. Ik ontmoet een gezin met een kindje van nog geen 1 jaar oud. Ze heeft een warm pakje aan wat lijkt op een slaapzakje. Haar vader draagt haar op de arm. Ik loop naar de auto en pak er een draagzak uit. Terwijl ik dit aan hem geef, komen we erachter dat de beentjes er niet door kunnen in deze slaapzak. Ik spurt naar de kledingtent en zoek naar een pakje dat ik laatst had zien liggen. Na een gevoelsmatige eeuwigheid (in werkelijkheid was dit misschien 5 minuten) vind ik het pakje en zoek het gezin weer op. We gaan de grote UNHCR tent binnen en kleden het kleine meisje om. Haar tante doet dit, want mama is even naar de WC. Hoe ze dat kindje beweegt om het uit het slaapzakje en in het nieuwe pakje te hijsen ziet er onvoorzichtig, maar toch ook liefdevol uit. De vrouw is uitgeput en doet zichtbaar haar best. Het pakje is aan, maar dit pakje heeft geen capuchon, dus ik spurt terug naar de kledingtent op zoek naar een passend mutsje. Zodra ik een goed exemplaar gevonden heb, zie ik dat het gezin al bij de bushalte staat te wachten. Het meisje zit al in de draagzak bij haar vader op de borst en heeft het slaapzakje om het hoofdje heen om het te beschermen tegen de ochtend kou. Ik zet het mutsje op haar hoofd en vraag of ik op de foto mag met hun prachtige dochter. Dit vinden ze erg leuk en we gaan met elkaar op de foto!
Om een indruk te geven van hoe Oxy eruit ziet, heb ik een aantal foto’s toegevoegd. Er moeten geultjes gegraven worden omdat de regen nadert. Deze taak neemt Stanley op zich- hard werken loont!
Na al het harde werken ontmoeten we een vrouw met twee jonge kinderen. Ze is haar man kwijt. Ze ziet er doodmoe en diepongelukkig uit. Haar oudste kindje lacht niet, ook niet als ik hem een strandbal geef om mee te spelen. Haar andere kindje is pas 9 maanden. Uren lang wacht ze op nieuws over haar man die ze net na aankomst op Lesbos uit het oog is verloren. De IRC zit erbovenop en belt de hele tijd met alle contacten verspreid op het eiland. Na een uur of 4 komt eindelijk het bericht binnen dat haar man is gevonden. Hij is goed en wel aangekomen in het registratiekamp Moria, in het zuiden van het eiland. De vrouw en haar kinderen mogen in de bus wachten en krijgen daar een momentje voor henzelf. Ze legt haar baby aan de borst en als ik binnenkom om haar gedag te zeggen en al het beste te wensen voor de toekomst, zie ik voor het eerst een voorzichtige glimlach op haar gezicht. Tranen springen in mijn ogen, wat moet deze vrouw bang zijn geweest, een gruwelijke oorlog ontvlucht, aangekomen in een vreemd land na een afschuwelijke reis te hebben doorstaan en dan alleen met je twee jonge kinderen in een kamp belanden met zoveel vreemde mensen om je heen. Ze is helemaal op, ik geef haar een hand en blaas een kus naar de kindjes. Eind goed- al goed, voor nu.
