Het is zondag. Even lijkt Molyvos een gewoon dorpje, net als alle andere dorpen op de Griekse eilanden. Waar op zondag de oudere bewoners naar de kerk gaan en de jongeren onzichtbaar blijven. Het is rustig, bijna verlaten.
Stanley en ik vragen ons af wat we hier eigenlijk komen doen. We horen dat er al 2 dagen amper tot geen boten zijn aangekomen; dat er geen vluchtelingen meer op het eiland zijn, ook niet in de registratie kampen dichtbij Mytilene (Moria en Kara Tepe). We voelen ons overbodig en zijn teleursteld dat we hier ‘voor niks’ naartoe zijn gekomen. Een gevoel dat ik zelf veroordeel, want het is juist toch ook goed dat ze die gevaarlijke overtocht niet maken?
Het antwoord daarop is niet zo simpel. We horen dat de smokkelaars op allerlei manieren proberen om de politie te ontvluchten. Hierdoor moeten vluchtelingen door een gebied ploeteren naar de kust waar het helemaal niet veilig is voor ze. Je kent het wel, van die kliffen vanwaar je de meest prachtige foto’s maakt als je op vakantie bent, met rotsen, zee en bomen ineen. Voor deze mensen is het de enige weg uit de ellende waar wij nog steeds de omvang niet van weten. Sommigen breken hun enkel, anderen schaven zich open, en de echte pechvogels glijden weg en vallen de afgrond in.
Zelfs nu kan ik nog steeds niet begrijpen waarom mensen dit doen. Waarom ze dit risico nemen. Hoe is de situatie in Turkije dan? Wie gaat er naar Turkije om daar te helpen? Zelf durf ik niet om die kant op te gaan. Naar aanleiding van de verhalen die ik hoor lijkt het me veel te gevaarlijk, en wordt hulp aan de vluchtelingen absoluut niet op prijs gesteld door de politie. Dus wij blijven aan deze kant van het water en wachten geduldig op de komst van de ‘gelukkigen’ die de overtocht wel hebben gehaald.
We besluiten om wat rond te rijden en de omgeving te verkennen. We komen uit bij Skala (stage 2). Dit is het kamp in Skala Sikaminia waar mensen even kunnen rusten, eten en droge kleren krijgen. We praten met Hein vd Merwe, een grote man uit Zuid-Afrika. Hij vertelt over het kamp, over Skala stage 1 (aan het strand waar een medische post is gemaakt), hij vertelt over de organisaties die nu wel echt heel erg goed lijken samen te werken. En hij nodigt ons uit voor een meeting tussen alle betrokken organisaties aanstaande dinsdag, een meeting die wordt gerund door Patrick van de UNHCR in de townhall van Molyvos.
Tegen 18.30 waren we bij de meeting van Starfish Foundation. Hier waren zowat alle vrijwilligers bij en werd besproken wat de stand van zaken is.
Al met al was het eigenlijk een perfecte dag om kennis te maken met veel verschillende mensen en om de omgeving en de wegen te verkennen!
Door de korte nacht hiervoor ben ik vroeg gaan slapen op deze eerste bijzondere dag.
