Zaterdag 27 februari hebben wij in samenwerking van #vrouweninactievoorvluchtelingen 750 rijkgevulde voedselpakketten uitgedeeld in Duinkerken en Calais. De organisatie #VIVV heeft weer een geweldige prestatie geleverd om 500 gezinspakketten en 250 kinderpakketten samen te stellen het was een groot succes! Vanuit Den Haag zijn wij vertrokken met drie volgeladen bussen en twee personen auto’s de reis is goed verlopen. Aangekomen om 10:00 in Duinkerken scheen de zon volop de mensen waren al druk bezig met de verhuizing en aan de kant stonden gezinnen met ingepakte koffers afwachtend wat er zou gebeuren niet wetend dat de verhuizing pas maandag van start zou gaan. Ook de politie was volop aanwezig en wij zagen dat er ondanks de verhuizing strenge controles waren, bij de ingang was dan ook erg druk door opstoppingen en verschillende bussen werden geweigerd en konden het kamp helaas niet naar binnen. Het werd dus een uitdaging voor ons om naar binnen zien te komen. Gelukkig was daar onze goeie vriend Justin van ABC en worden wij al snel herkent hij verteld ons wel dat de mensen misschien de pakketten niet willen ivm de verhuizing ook de keuken wou de pakketten niet omdat het zo divers was. Maar Justin vertrouwde op ons en wist onze werkwijze we kregen de entree pas en konden gelukkig zonder problemen naar binnen zo hebben wij een vlekkeloze distributie kunnen doen in het kamp mede doordat wij twee vrijwilligers bij ons hadden die Koerdisch spraken. Zo was er geen onduidelijkheid en wisten de mensen goed wat ze moesten doen het was fijn en vertrouwd voor ze er werd gesproken en gelachen in de rij. Ook de kinderen kwamen aangerend die natuurlijk van ons niet in de rij hoefde te staan, juichend met hun pakket liepen ze door want ze hadden al heel snel gezien dat er ook stiften en kleurboeken in de zaten de glimlachjes waren onbetaalbaar❤️
Doordat wij twee vrijwilligers bij ons hadden die de hun taal beheerste konden wij met de mensen in gesprek het was zo fijn maar ook heel verdrietig nu hoorde je echt waar hun angst voor hebben en wat er met ze is gebeurt en dat ze elke dag in onzekerheid en honger moeten leven we vertelde hun over de verhuizing ze zijn bang voor registratie vele mannen die al paspoort hebben van de UK maar bij hun vrouw en kinderen willen blijven. Wat als ze wel moeten registreren dan is de kans om samen zijn voor altijd verloren. Wij vertelde dat we overal hebben gelezen dat zich niet hoeven te registreren in het nieuwe kamp maar 100% zekerheid heb je niet en wil je ook niet geven hoe frustrerend het ook is de emotie en woede lopen hierdoor soms hoog op niet naar ons maar naar wie dan wel…de Franse overheid? De ISIS strijders? Europa? De mensenrechten??? Waar zijn die eigenlijk gebleven wordt er gevraagd. Hadden wij maar het antwoord die hun zal geruststellen maar helaas!! We geven aan dat wij hun in ieder geval niet zullen vergeten en dat wij terug blijven komen zolang het wordt toegelaten een kleine onzekere verdrietige glimlach krijg je terug en op dat moment voel je de pijn en verdriet💔
Calais
Na twee bussen uitgeladen zijn wij door gegaan naar Calais wederom ook hier onzekerheid door natuurlijk alle vreselijke berichten de tijd begint te dringen en we moeten voor het donker aanwezig zijn. Samen met het team besluiten we voor een distributie mocht dit niet lukken was het warehouse onze tweede optie. Aangekomen bij de afslag was deze afgesloten dus via een andere route komen we bij het kamp ook hier weer volop politie aanwezig we parkeren de lege bussen en personenauto en besluiten lopend het kamp in te gaan nog één volle bus te gaan gewoon heel vriendelijk lachen en proberen binnen te komen gelukkig het lukt!! Het was er stil en het ziet er verlaten uit de bulldozers heeft de voorkant helemaal plat gegooid we rijden door bij de Sudaneze kamp hier zien we enkele mannen we besluiten hier de distributie te doen. Ook hier wordt de bekende ONE LINE weer gevormd het verloopt rustig en je ziet dat de mensen zijn uitgeput hun ogen stralen geen energie meer uit alleen maar verdriet soms een gemaakte glimlach om te laten zien hoe dankbaar ze ons zijn. De politie rijdt langs en je ziet de rij verstijven ‘politie….politie’ wordt er geroepen het lijkt wel of ze hun adem inhouden en gelukkig rijden ze ons voorbij. In de verte zie je de mensen aankomen rennen ook hier weet je alweer dat je helaas niet genoeg heb. De mensen die een pakket hebben bemachtigd maken deze ook meteen open en beginnen te eten ze hebben honger! Een vader van 4 kinderen komt naar me toe we hebben elkaar vaker ontmoet hij bedankt ons dat wij er weer zijn maar verteld emotioneel hoe ze zijn verplaats in het kamp hij verteld dat hij nog nooit zo koude nacht heeft doorgebracht en alle spullen verloren zijn gegaan hij heeft slaapzakken en bouwmateriaal nodig om weer op nieuw te beginnen met zijn gezin. We beloven om terug te komen en onze belofte maakt schuld!!!!
United we stand
