Ineens lijkt het nieuws over de vluchtelingencrisis niet meer belangrijk. Dagen, weken stond de krant en het internet vol met nieuwe berichten en foto’s van de situatie op Lesbos, Athene, Kos, Hongarije, …
Nu de foto van Aylan Kurdi uit ons geheugen is weggeëbd, lijkt de vluchtelingencrisis ineens niet meer zo belangrijk. De tientallen mensen die sindsdien zijn verdronken krijgen geen aandacht. De honderden mensen die de overtocht wel hebben overleefd worden overgeleverd aan barre weersomstandigheden en geen plek om te schuilen. Kleine tentjes, overigens veel te weinig, zijn niet bestand tegen de harde regen en wind die over de Griekse eilanden raast. Onderkoeling dreigt nu een nieuwe gevaar te vormen.
Wat een leven, wat een ongelooflijke ellende hebben die mensen meegemaakt. Stel je voor, eerst wordt je je huis uitgejaagd door de bommen en schietpartijen om je heen, vervolgens sta je doodsangsten uit in je vlucht over het water, en vervolgens kom je terecht in een onhygiënische, ongeorganiseerde chaos zonder dak boven je hoofd. Koud, nat, vermoeid, en intens verloren en verdrietig.
Toekijken en doorgaan met mijn eigen jolige leven kan ik niet. Uiteraard ga ik ook door met de dagelijkse beslommeringen, zo heb ik net de badkamer even flink geschrobd, en ben ik laatst met mijn gezin gaan bowlen. Natuurlijk gaat mijn eigen leven ook door, maar de tijd die ik heb, de energie die ik kan geven, die gaat uit naar de vluchtelingen.
