Ik word wakker, ik sta op scherp. De ervaringen van de avond ervoor beginnen een beetje te landen. Pffff.. wat is dit eigenlijk heftig voor een vrouw die alles heeft, nooit iets van levensbelang tekort is gekomen, nooit voor haar leven heeft moeten vechten, voor mij.
We vertrekken richting Molyvos en wandelen het gemeentehuis binnen. We gaan naar de meeting van de UNHCR. Bij deze meeting zijn meer mensen aanwezig dan dat er stoelen zijn, dus ik besluit, na 40 minuten staan op de grond te gaan zitten. Alle organisaties die op Lesbos actief zijn, zijn hier aanwezig: Stichting Bootvluchteling, Medicin sans Frontiers, Live for Lives, Rode Kruis, Drop in the ocean, Starfish Foundation, Samaritans Purse, de griekse kustwacht, Spanish coast guard/ rescue team, Adventist Help, IRC en natuurlijk UNHCR.
Deze vergadering wordt wekelijks gehouden om elkaar op de hoogte te brengen van nieuwe ontwikkelingen en hoe bepaalde werkwijzen wel of niet goed zijn bevallen. We leren hier veel van, ookal hebben we er uiteindelijk niet zo veel aan in de praktijk.
Na de meeting rijden we richting Skala Sikaminea en zien we hoe een boot de oversteek maakt.
-
- Zonder verrekijker
-
- Met verrekijker en fotozoom
Binnen no time staat er een hele groep vrijwilligers paraat op het stukje strand, inclusief onszelf, want tja, we waren er toch al..
Het enige dat ik op dat moment kon doen was ‘speen’ lolly’s uitdelen. Kinderen, maar ook volwassenen nemen dankbaar het snoep in ontvangst. Het is iedere keer weer een blij moment als een kindje een lolly aanneemt, goedkeuring zoekt bij zijn/haar ouders, en de ouders glimlachen en knikkend zeggen: thank you. Hoe flauw mijn grapje ook is, het werkt wel: nadat de kinderen een lolly hebben gekregen, bied ik de ouders ook een ‘speen’ aan, de meesten schieten hierdoor in de lach. Die paar seconden van onbevangenheid en plezier zijn verslavend.
Om 15.00uur melden we ons bij Oxy, een transit camp waar we nog veel zouden zijn deze week. We helpen mee met de werkzaamheden. Stanley helpt bij de bussen en ik in de kledingtent. De kledingtent voor mannen is redelijk georganiseerd, maar de tent voor vrouwen en kinderen is een grote puinhoop. Temidden van het uitdelen van droge kleding aan verkleumde vluchtelingen, probeer ik de chaos te verminderen, iets wat me eigenlijk helemaal niet lukt.
Tot 23.30 uur zit ik in dit hok te vouwen, verzamelen, zoeken, stapelen. Om gefrustreerd van te worden, en als kers op de taart is de volgende dag niks meer over van mijn opruimwoede.
